Η ταπείνωση του Επισκόπου

Ο Επίσκοπος κάποιας επαρχίας έπεσε μια φορά σε μεγάλη αμαρτία. Την άλλη μέρα ήταν γιορτή κι’ επρόκειτο να λειτουργήσει σε μιαν εκκλησία, που πανηγύριζε και πού πηγαίνει συνήθως ολόκληρη η πόλις. Μόλις μπήκε στην εκκλησία ο Επίσκοπος, ανέβηκε στον άμβωνα, φανέρωσε μπροστά στο πλήθος την αμαρτία του, έβγαλε το ωμοφόριό του, το έδωσε στο Διάκονό του, και είπε με πολλή συντριβή δυνατά για ν’ ακουστεί απ’ όλους: ΄Υστερα από τέτοια αμαρτία, δεν μπορώ να είμαι πια Επίσκοπος σας. Διαλέξτε κάποιον άξιο.

΄Εκανε να φύγει, ο κόσμος όμως, που τον αγαπούσε, τον εμπόδισε.

Μείνε στη θέση σου κι’ άς είναι επάνω μας η αμαρτία σου, φώναξαν όλοι με μια φωνή.

Συγκινημένος ο Επίσκοπος από την αγάπη του λαού, ανέβηκε πάλι στον άμβωνα και φώναξε:

Αν θέλετε να μείνω στη θέση, που ανάξια κατέχω, θα κάνετε ό,τι σας ειπώ.

Πρόσταξε να κλειστούν αμέσως οι πόρτες της εκκλησίας και να μείνει μόνο μια μικρή έξοδος. ΄Επεσε κατάχαμα μπροστά σ’ αυτή και είπε δυνατά στο εκκλησίασμα για να τον ακούσουν όλοι:δεν θα έχει μέρος με τον Θεό όποιος δεν με πατήσει, προτού βγει από εδώ.

Οι χριστιανοί, για να μη χάσουν τον Επίσκοπό τους, υπήκουσαν.

΄Ενας-ένας, που έβγαινε, πατούσε από πάνω του. ΄Οταν πέρασε και ο τελευταίος ακούστηκε φωνή από τον Ουρανό να λέγει:

Για τη μεγάλη του ταπείνωση, συγχωρήθηκε η αμαρτία του.

Από το Γεροντικό
athos.forumup.gr