«Και ουδέν εύρεν εν αυτή ει μη φύλλα μόνον»

«Και ουδέν εύρεν εν αυτή ει μη φύλλα μόνον» (Ματθ. κα΄ 18-22)

Ένα πρωινό, ο Χριστός πείνασε. Και πλησιάζοντας μια συκιά στο δρόμο, αναζήτησε σύκα. Όμως, βρήκε μόνο φύλλα. Και η καταδίκη της ξηρασίας ήρθε να πλήξει το άκαρπο δένδρο.

Και συ αδελφή ψυχή, μοιάζεις με δέντρο μέσα στο περιβόλι της Δημιουργίας του Θεού.
Ήρθε πολλές φορές κοντά σου ο Ουράνιος Περιβολάρης. Σε πότισε με τη θεία Του Χάρη. Σε λίπανε με την απέραντη αγάπη Του. Σε κλάδεψε με την στοργική Του παιδαγωγία. Και τώρα, πεινασμένος για την σωτηρία σου, έρχεται να βρει τον «καρπό». Ψάχνει κάτω από τα φύλλα της τυπολατρίας σου μήπως βρει τον καρπό της μετανοίας σου. Μα τα κλαδιά σου υπερήφανα υψωμένα δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν.
Ξαναψάχνει μήπως λάθεψε. Αναζητά δάκρυα κατανύξεως! Ερευνά για σκιρτήματα καρδιάς!
Φτωχή ψυχή! Τόση ακαρπία! Και η καταδίκη της αιώνιας ξηρασίας σου σε αναμένει.

«Ω ψυχή μου, της ξηρανθείσης Συκής, δια την ακαρπίαν, το επιτίμιον φοβηθείσα, καρπούς αξίους της μετανοίας προσάγαγε Χριστώ, τω παρέχοντί σοι το μέγα έλεος».