Γιατί ο Θεός αφήνει και πεθαίνουν από την πείνα παιδιά;

Πράγματι · ο Θεός δε δημιούργησε απλώς τον κόσμο · η αγαθή Του Πρόνοια φροντίζει μόνιμα για όλα τα όντα · άψυχα και έμψυχα · άλογα και λογικά. Και για τα πετεινά του ουρανού, που δε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε μαζεύουν σε αποθήκες. Φροντίζει και για εκείνα ακόμη των οποίων η τροφή είναι σπάνια και δυσεύρετη – όπως π.χ. τα κοράκια που τρέφονται με ψοφίμια. Ο Θεός τρέφει και αυτά. Πολύ περισσότερο φροντίζει για τους ανθρώπους (Ματθ. Στ΄ 26-27 και Λουκ. Ιβ΄ 24-25). Η αγαπητική μέριμνα του Θεού εκτείνεται σ’ όλα αυτά, και διότι δεν μπορούν τα δημιουργήματα αυτά να βοηθήσουν το ένα το άλλο · μόνο να ειδοποιηθούν μεταξύ τους μπορούν, όταν επισημάνουν κάποιο μέρος, όπου υπάρχει τροφή · π.χ. οι μέλισσες ειδοποιούνται μεταξύ τους μ’ ένα πολύ έξυπνο τρόπο κ.λ.π.

Ο Θεός δεν αδιαφορεί για κανένα από τα πλάσματά του. Η δε αγάπη του εκτείνεται ιδιαίτερα σ’ όλους τους ανθρώπους. Ανατέλλει χωρίς διάκριση τον ήλιο σε πονηρούς και αγαθούς · βρέχει τη βροχή του σε δικαίους και αδίκους (Ματθ. ε΄ 45). Έτσι ευεργετεί κι αυτούς που τον μισούν και τον υβρίζουν. Ο Θεός βρέχει και στη γη που καλλιεργείται από χέρια πλεονεκτών και εκμεταλλευτών. Ανατέλλει τον ήλιο που θερμαίνει τους σπόρους και πολλαπλασιάζει διά της ευφορίας τους καρπούς. Όταν δε η Αγία Γραφή μιλάει για τον ήλιο και τη βροχή, εννοεί και όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή μας, την αύξηση και την ευτυχία μας.

Η αγαθή λοιπόν πρόνοια του Θεού αγκαλιάζει όλους. Μεριμνά για όλες τις χώρες, για όλους τους λαούς. Όμως ποια είναι η δική μας συμπεριφορά; Είναι συνήθως η αδικία, η κακότητα, το συμφέρον, η εκμετάλλευση, η μισανθρωπία, η άρνηση να δώσουμε στον άλλο από τα αγαθά μας. Λησμονούμε ότι έχουνε όλοι –λευκοί, μαύροι, κίτρινοι- κοινή καταγωγή, κοινή φύση. Μένουμε όμως ασυγκίνητοι, ανάλγητοι, άκαμπτοι μπροστά στη δυστυχία των άλλων. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πώς θα αυξήσουμε τα δικά μας κεφάλαια – ατομικά ή κρατικά. Η όποια δυστυχία όχι μόνο δε μας συγκινεί, αλλά και αποτελεί ευκαιρία τοκογλυφικών δανείων σ’ όσους έχουν ανάγκη, που σημαίνει τελικά αύξηση των δικών μας κεφαλαίων. Με μια φράση · Η δική μας συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους μας είναι εντελώς αντίθετη προς την αγαπητική συμπεριφορά του Θεού στον κόσμο. Ξεχνούμε μια μεγάλη αλήθεια, παραβλέπουμε ένα μέτρο καλλιέργειας της ενότητος όλων διά της αγάπης, που έλαβε ο πάνσοφος Θεός για τα πλάσματά του. Δεν έχουν όλες οι χώρες τα ίδια αγαθά, τα ίδια προϊόντα, τον ίδιο πλούτο. Γιατί; Για να έχι ο ένας λαός, η μια χώρα ανάγκη της άλλης. Έτσι το υστέρημα ή το έλλειμμα του ενός καλείται να το αναπληρώσει ο άλλος. Μ’ αυτό τον τρόπο καλλιεργούνται στενές αδελφικές, ειρηνικές σχέσεις. Δυστυχώς όμως μπαίνει η δική μας απληστία και το συμφέρον. Και αντί αγάπης έχουμε το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Ή αυτό που καταδικάζει ο απ. Παύλος · Άλλος μεν φτωχότερος να πεινά, άλλος δε πλουσιότερος να μεθά! (Α΄ Κορ. ια΄ 21). Έτσι ό,τι πρέπει να συντελεί στην αμοιβαία φιλία και αγάπη και στη δημιουργία καλών και ειρηνικών σχέσεων, γίνεται όργανο αρπακτικότητας, εκμετάλλευσης · δηλαδή καταστάσεων που συντελούν στην ψυχρότητα, τη διάσταση ή και σ’ αυτόν ακόμη τον πόλεμο! Στον οποίο χρησιμοποιούνται όπλα, πλοία, αεροπλάνα, βόμβες, πύραυλοι… Όλα δε αυτά φτωχαίνουν ακόμη περισσότερο τους φτωχούς και αδύνατους λαούς, τους βυθίζουν στην πείνα και στην εξαθλίωση και πλουτίζουν ακόμη περισσότερο τους πλούσιους και ισχυρούς, αφού αυτοί είναι οι κατασκευαστές και οι έμποροι των οπλικών συστημάτων…

Ώστε η φτώχεια, η πείνα, η δυστυχία των λαών δεν είναι τίποτε άλλο παρά καρπός της δικής μας κακίας, του δικού μας εγωισμού, του δικού μας αυτεξουσίου. Για τη θεραπεία αυτού του κακού δε φταίει βέβαια ο Θεός. Ωστόσο μάς έχει δώσει φάρμακο. Θα το δούμε προσεχώς…

Ν. Ροδινός
www.xfd.gr