Οι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος

Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ. Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του. Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τούς δύο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν. 

Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων. 

Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς: «Νηψατε, γρηγορησατε· ο αντιδικος υμων διαβολος ως λεων ωρυομενος περιπατει ζητων τινα καταπιη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8). Δηλαδή εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί. 

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία. Κατά την παράδοση (που σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω. 




Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε. Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι’ αυτό. 

Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες τις οποίες εκείνος ίδρυσε. Τη ζωή του με τις περιπέτειές του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη. 

Ο Απόστολος Παύλος θέλει κάθε χριστιανός, όπως και ο ίδιος, να αισθάνεται και να λέει: «ζω δε ουκετι εγω, ζη δε εν εμοι Χριστός» (Προς Γαλάτας β΄ 20). Δηλαδή, δε ζω πλέον εγώ, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και ακόμα, «τα πάντα και εν πασι Χριστός» (Προς Κολασσαείς γ΄ 11). Να διευθύνει, δηλαδή, όλες τις εκδηλώσεςι τις ανθρώπινης ζωής μας ο Χριστός. 

Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι’ αποκεφαλισμού στη Ρώμη. 

Απολυτίκιο 
«Οι των Αποστόλων πρωτοθρονοι, και της οικουμενης διδασκαλοι, τω Δεσποτη των ολων πρεσβευσατε, ειρηνην την οικουμενην δωρησασθαι, και ταις ψυχες ημων το μεγα ελεος»

ΕΝΑΣ ευλαβής Μοναχός, όταν κάποιος του ζητούσε μια εξυπηρέτηση, για να είναι πρόθυμος να την δώσει, έλεγε στον εαυτό του:

-Ο Κύριος σου σε διατάζει κάνε αμέσως αυτό που ζητεί.

Αν ερχόταν σε λίγο άλλος, να τον επιφορτίσει με πιο δύσκολη δουλειά, ψιθύριζε:

- Είναι ο αδελφός του Κυρίου σου πρέπει να τον ακούσεις.

Καμιά φορά συνέβαινε να τον προστάζει και ο μικρότερος του. Τότε γινόταν πιο πρόθυμος

-Υπάκουσε γρήγορα στον γιο του Κυρίου σου, ταπεινέ, έλεγε στον εαυτό του.

Έτσι εξυπηρετούσε όλους με πολύ ταπείνωση και έφτασε σε μεγάλα μέτρα αρετής.

ο ακάθαρτος λογισμός

ΚΟΝΤΕΥΕΙ να με θανατώσει ο ακάθαρτος λογισμός, Αββά, εξομολογήθηκε σε κάποιο Γέροντα ένας αδελφός.

-Ξέρεις τι κάνουν οι μητέρες, όταν θέλουν να αποκόψουν τα μωρά τους; Βάζουν πικρίδα στο μαστό τους. Βαλε και εσύ στο νου σου, αντί πικρίδας, τη μνήμη του θανάτου και της αιωνίου κολάσεως και ευθύς θα αποκόψεις τον ακάθαρτο λογισμό, τον συμβούλεψε ο σοφός Γέροντας.

Η ταπεινοφροσύνη

ΚΑΘΩΣ γύριζε μια μέρα στο κελλί του ο Όσιος Μακάριος, φορτωμένος φοινικόφυλλα για το εργόχειρό του, τον σταμάτησε ο διάβολος, έτοιμος να του επιτεθή, αλλά δεν μπορούσε. Μια ακατανίκητη δύναμι τον εμπόδιζε. 
- Πολύ μ’ έχεις βασανίσει, Μακάριε, του φώναξε άγρια. Τόσα χρόνια σε πολεμώ και δεν μπορώ να σε ρίξω. Και τί περισσότερο από μένα κατορθώνεις εσύ; Νηστεύεις τάχα; Αμ’ εγώ ποτέ δεν τρώγω. Αγρυπνείς; Εγώ ούτε καν έχω ανάγκη από ύπνο. Ένα μόνο φοβερό έχεις που με τρομάζει. 
- Ποιό είναι αυτό; ρώτησε με πολύ ενδιαφέρον ο Όσιος. 
- Η ταπεινοφροσύνη, ωμολόγησε θέλοντας και μη ο διάβολος κι εξαφανίστηκε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

«Τὴ αὐτὴ ἡμέρα, Κυριακὴ ὀγδόη ἀπὸ τοῦ Πάσχα,
τὴν ἁγίαν Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν. 
Πνοὴ βιαία γλωσσοπυρσεύτως νέμει, 
Χριστὸς τὸ θεῖον Πνεῦμα τοὶς Ἀποστόλοις. 
Ἐκκέχυται μεγάλω ἑνὶ ἤματι Πνεύμ' ἁλιεύσι. 
Ταὶς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων πρεσβείαις, 
Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν»


Μετά την Ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς, οι Απόστολοι και οι υπόλοιποι μαθητές του, καθώς και οι γυναίκες που από την αρχή τον είχαν ακολουθήσει, η Παναγία Παρθένος Μαρία η Μητέρα του, περίπου 120 άτομα, γύρισαν στο όρος των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ και, μπαίνοντας στο υπερώο, δηλαδή στον πάνω όροφο του σπιτιού εκεί, περίμεναν με προσευχή την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με την υπόσχεση του Σωτήρα Χριστού. Στο μεταξύ εκεί, εξέλεξαν και τον Ματθία και τον συναρίθμησαν με τους ένδεκα Αποστόλους. 

Η επιδημία του Πνεύματος 


Η σημερινή ημέρα, σύμφωνα με ένα από τα τροπάρια της εορτής, αποτελεί «προθεσμίαν επαγγελίας και ελπίδος συμπλήρωσιν». Είναι ο ορισμένος χρόνος κατά τον οποίον πραγματοποιείται η υπόσχεση και εκπληρώνεται η προσδοκία. Το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται στους αποστόλους. Σκηνώνει στην Εκκλησία. Ενοικεί στις καρδιές των πιστών. Ήρθε, καθώς μας υποσχέθηκε ο Κύριος, «ἵνα μένει μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα» (Ιω. 14: 16). 

Το συγκλονιστικό γεγονός της επιδημίας του Αγίου Πνεύματος μας αφηγείται το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Οι μαθητές βρίσκονταν όλοι «ομοθυμαδόν επί το αυτό», συναγμένοι στο υπερώο των Ιεροσολύμων. Ήταν η ημέρα της Πεντηκοστής. Έξαφνα μια βοή φτάνει από τον ουρανό. Σαν άνεμος που φυσά δυνατά, γεμίζει το σπίτι, όπου βρίσκονταν. Και να, γλώσσες πύρινες διαμοιράζονται και κάθονται στα κεφάλια των αποστόλων. Το Άγιο Πνεύμα πλημμυρίζει τις υπάρξεις τους. 

Οι καρποί της παρουσία Του είναι άμεσοι. Οι μέχρι την ώρα εκείνη αγράμματοι και φοβισμένοι ψαράδες της Γαλιλαίας σοφίζονται. Παίρνουν θάρρος. Αρχίζουν να κηρύττουν τα μεγαλεία του Θεού σε διάφορες γλώσσες. Ο λαός απορεί και θαυμάζει. Το αποστολικό κήρυγμα αποφέρει τους πρώτους καρπούς. Γεννιέται η Εκκλησία. Και το Ευαγγέλιο ξεκινά τη φωτεινή πορεία του, για να φτάσει σε όλους τους ανθρώπους και να φέρει το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας. 

Η Πεντηκοστή 

Η Πεντηκοστή είναι η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας. Είναι η ημέρα κατά την οποία κατήλθε το Άγιο Πνεύμα και επιφοίτησε τους πρώτους μαθητές. Τότε αυτοί πληρωθέντες από το Πνεύμα το Άγιο, άρχισαν να κηρύττουν και να καλούν τους ανθρώπους να βαπτισθούν και να λάβουν κι αυτοί την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ό,τι είχαν ακούσει και ζήσει κοντά στο Χριστό και δεν το είχαν τότε κατανοήσει, τώρα εν Αγίω Πνεύματι το γνώρισαν και το επαγγέλλονται στο λαό. 

Τώρα γνωρίζουν ποια είναι η προοπτική της καινής ζωής και που πρέπει να οδηγήσουν το λαό, γι’ αυτό και τους πρώτους τρεις χιλιάδες που βαπτίστηκαν, τους οδηγούν στο Δείπνο της Ζωής, την Τράπεζα της Θείας Ευχαριστίας, όπου στο εξής θα βρίσκεται συναγμένη η Εκκλησία ως σώμα Χριστού, θα τρέφεται με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου και θα συμμετέχει έτσι στην αιώνια ζωή της Βασιλείας του Θεού. 

Με την επενέργεια του αγίου Πνεύματος, δεχόμαστε τη δόξη του Κυρίου και «μεταμορφούμεθα ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν» (Β΄ Κορινθ. 3: 18), έχοντας συνείδηση ότι «ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, 23 πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5: 22). Μέσα σ’ αυτές τις δωρεές του Πνεύματος βρίσκουμε ό,τι ωραιότερο και τιμιότερο θα μπορούσαμε να ποθήσουμε για την επίγειο ζωή μας, αλλά και το απαραίτητο εχέγγυο για να γίνουμε υιοί του Θεού και να κληρονομήσουμε την ουράνια Βασιλεία Του. 

Με την Πεντηκοστή δεν γεννήθηκε η Εκκλησία ως απλός θεσμός, αλλά ως συνεχής παρουσία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και γι’ αυτό η Πεντηκοστή δεν είναι ένα γεγονός που συνέβη μια φορά κάποτε, αλλά είναι η ζωή της Εκκλησίας, ως αδιάκοπη κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. 

Απολυτίκιον. 


«Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, 
ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, 
καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, 
καὶ δι' αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, 
φιλάνθρωπε, δόξα σοί».

Θαύμα στη Συρία

Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ

Το Δεκέμβριο του 2004 ένας μουσουλμάνος Σαουδάραβας βγήκε στα ΜΜΕ και διηγήθηκε ένα ζωντανό συγκλονιστικό γεγονός που έζησε και που άλλαξε από τότε όλη του τη ζωή. (Το διηγήθηκε από την τηλεόραση το ραδιόφωνο. Δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες και περιοδικά σε όλη τη Σαουδική Αραβία, Παλαιστίνη και προφανώς σε όλες τις γειτονικές χώρες ενώ δημοσιεύεται και στα Αραβικά σε ιστοσελίδα).
Ο μουσουλμάνος νυμφεύθηκε πριν από χρόνια μια κοπέλα, πλούσια μουσουλμάνα αλλά στείρα. Τα χρόνια περνούσαν και το ζευγάρι δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδιά. Επισκέφθηκαν πολλούς γιατρούς στη Σαουδική Αραβία αλλά λύση δεν έβρισκαν. Οι γονείς του, του έλεγαν να πάρει και δεύτερη γυναίκα και να κρατήσει και την πρώτη αφού ο νόμος τους επιτρέπει να έχουν μέχρι και τέσσερις γυναίκες. Εκείνος κουρασμένος και αρκετά στεναχωρημένος πήρε τη σύζυγό του να πάνε ταξίδι αναψυχής στη γειτονική μας από το Ισραήλ, Συρία για να ξεκουραστούν και να ξεχάσουν λίγο το πρόβλημά τους. Στη Συρία και συγκεκριμένα στη Δαμασκό νοίκιασε λιμουζίνα με οδηγό-ξεναγό, όπου ανέλαβε να τους πάει σε όλα τα κοσμικά αξιοθέατα της Συρίας. Ο οδηγός παρατήρησε στο ζευγάρι που ξεναγούσε μια πικρία πόνο και θλίψη στα πρόσωπά τους. Πήρε λοιπόν το θάρρος και τους ρώτησε γιατί δεν φαινόντουσαν ευχαριστημένοι γιατί αναρωτιόταν μήπως άραγε έφταιγε ο ίδιος και δεν τους άρεσε κάτι στην ξενάγηση ή στην περιήγηση, που τους έκανε. Εκείνοι του εξομολογήθηκαν και του εξήγησαν πως τους απασχολεί το πρόβλημα της ατεκνίας τους.
Ο μουσουλμάνος λοιπόν οδηγός τους είπε ότι εδώ στη Συρία οι Χριστιανοί και μάλιστα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν το μοναστήρι της Παναγίας της Σεϊνταναγιάς (-Σεϊνταναγιά- αραβικά σημαίνει Δέσποινα Κυρία) στο οποίο πολλοί άτεκνοι καταφεύγουν και προσεύχονται στη Θαυματουργή της εικόνα της Παναγιάς για να αποκτήσουν παιδί. Στο μοναστήρι τους δίνουν από το φυτίλι του καντηλιού της θαυματουργής αυτής εικόνας και τότε η ‘‘Μαρία’’ των Χριστιανών τους ανταποκρίνεται κατά την προαίρεση και την πίστη τους.
Αμέσως ο Σουδάραβας και η γυναίκα του λένε στο ξεναγό πήγαινέ μας εκεί στη Σεϊνταναγιά «τη Δέσποινα των Χριστιανών» κι αν γίνει το ποθούμενο και αποκτήσουμε παιδί θα σου προσφέρω 20.000$ σε σένα και 80.000$ στο μοναστήρι.
Πήγαν στη Ιερά Μονή και ακολούθησαν τις οδηγίες των μοναχών. Επιστρέφοντας στο σπίτι τους η γυναίκα βρέθηκε έγκυος. Γέννησε ένα χαριτωμένο αγοράκι υγιέστατο και πανέμορφο. Το θαύμα της Παναγίας μας έγινε σε μουσουλμανική οικογένεια.
Μόλις γέννησε η σύζυγός του, ο Σαουδάραβας ήθελε να εκπληρώσει το τάμα που είχε κάνει. Τηλεφώνησε λοιπόν στον οδηγό- ξεναγό πως θα φθάσει στη Δαμασκό ζητώντας του να τον παραλάβει από το αεροδρόμιο της Δαμασκού. Ο οδηγός όμως πανούργος και κακός ειδοποίησε άλλους δυο φίλους του για να πάνε μαζί στο αεροδρόμιο να παραλάβουν τον πλούσιο και κατόπιν δολίως να τον σκοτώσουν και να λάβουν όσα χρήματα θα είχε μαζί του. Άλλωστε γνώριζε ότι θα μεταφέρει στο μοναστήρι 80.000$.
Πράγματι έτσι κι έγινε. Τον παρέλαβαν από το αεροδρόμιο. Καθ’ οδόν χωρίς ο άμοιρος να γνωρίζει τι θα συνέβαινε, τους είπε ότι από τη χαρά του πως θα έδινε και στους φίλους του οδηγού από 10.000$. Αυτοί όμως αντί να τον πάνε στο μοναστήρι, τον οδήγησαν σε ένα έρημο μέρος. Τον έσφαξαν και εν συνεχεία τεμάχισαν το σώμα του κόβοντας πρώτα το κεφάλι τα χέρια και τα πόδια του σε κομμάτια. Τους τύφλωσε όμως το πάθος από αυτήν την εγκληματική τους ενέργεια και αντί να τον πετάξουν στον τόπο του εγκλήματος τον έβαλαν στο Πορτ- Παγκάζ του αυτοκινήτου. Αφαίρεσαν όλα τα χρήματα και το πανάκριβο ρολόι που φορούσε. Ξεκίνησαν να πάνε σε άλλο ερημικό μέρος για να πετάξουν. Εισήλθαν στην εθνική οδό αλλά τους χάλασε το αυτοκίνητο και στάθηκαν στη μέση του δρόμου. Η μηχανή της λιμουζίνας έσβησε και κατέβηκαν κάτω για ελέγξουν τι συνέβη.
Ένας περαστικός οδηγός τους είδε και σταμάτησε με το αυτοκίνητο του προκειμένου να τους βοηθήσει. Εκείνοι όμως φοβούμενοι μήπως γίνουν αντιληπτοί για το φοβερό έγκλημα που είχαν διαπράξει προσποιήθηκαν ότι δεν θέλουν βοήθεια.
Ο περαστικός οδηγός όμως φεύγοντας παρατήρησε πως έσταζε αίμα κάτω από το πόρτ- παγκάζ. Εξ αιτίας και της περίεργης συμπεριφοράς της παρέας σκέφθηκε πως κάτι κρύβουν και ειδοποίησε την αστυνομία προκειμένου να εξετάσει τι συνέβαινε. Η συμπεριφορά των τριών ήταν ύποπτη.
Η αστυνομία έτυχε να βρίσκεται κοντά στο σημείο και περιπολικό έφθασε στο σημείο που υποδείχθηκε μέσα σε πέντε λεπτά. Οι αστυνομικοί είδαν το αίμα στο οδόστρωμα. Ζήτησαν αμέσως να ανοίξουν το πορτ- παγκάζ. Τρεμάμενος ο οδηγός- φονιάς το ανοίγει και τότε σηκώνεται και βγαίνει έξω ο Σαουδάραβας υγιής και ολοζώντανος. Ήταν γεμάτος αίματα βέβαια αλλά ραμμένος στα σημεία που είχαν τεμαχίσει.
Μόλις τώρα τους λέει ‘‘... η νεαρή γυναίκα που μου είπε πως είναι η Παναγία τελείωσε και τις τελευταίες ραφές του λαιμού μου εδώ μπροστά δείχνοντας το καρύδι του λαιμού του αφού μου έραψε όλο μου το σώμα πρώτα’’.
Ο κακοποιός εγκληματίας ταξιτζής και οι συνεργοί του έχασαν τα λογικά τους. Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν. Τρελάθηκαν. Οι αστυνομικοί τους έδεσαν με χειροπέδες και τους οδήγησαν στις ψυχιατρικές φυλακές ενώ αυτοί φώναζαν σαν δαιμονισμένοι ‘‘... εμείς σε σκοτώσαμε εμείς σε κομματιάσαμε σου κόψαμε το κεφάλι πως ζεις; Τι είσαι συ; Δεν είσαι άνθρωπος;’’
Ο Σαουδάραβας στη συνέχεια μετέβη στη Δαμασκό και οδηγήθηκε σε νοσοκομείο. Ιατροδικαστές, εμπειρογνώμονες, αστυνομικοί και άλλοι πιστοποίησαν με υπογραφές το μέγα και λαμπρό αυτό θαύμα.
Τα ράμματα ήταν και είναι φανερά. Φαινόταν φρεσκο-συναρμολογημένος ενώ διακήρυττε και ομολογούσε δημοσίως ότι ‘‘η Παναγία με έραψε και με ανάστησε με τη δύναμη του Υιού της’’. Ανακοίνωσε μάλιστα πως επιθυμεί να βαπτισθεί Χριστιανός. Τα Συριακά ΜΜΕ δημοσίευσαν το γεγονός, το οποίο άρχισε να λαμβάνει τεράστια απήχηση στον λαό.
Ο γιατρεμένος και αναστημένος Σαουδάραβας κάλεσε τηλεφωνικώς όλους τους δικούς του και ήλθαν στη Συρία. Πήγαν στο μοναστήρι ευχαρίστησαν την Παναγία Σαϊνταναγιά και πρόσφεραν δεήσεις και δοξολογίες. Αντί μάλιστα του ποσού των 80.000$ που ήταν το αρχικό τάμα του στην Παναγία αποφάσισαν να προσφέρουν στην Ιερά Μονή το ποσό των 800.000$ για τη μεγάλη ευεργεσία που προσέφερε στον ίδιο και την οικογένεια του η Παναγία μας.
Ο ίδιος σήμερα αφηγείται συνεχώς το συγκλονιστικό αυτό θαύμα. Την αφήγησή του αρχίζει πάντοτε λέγοντας «όταν ήμουν μουσουλμάνος μου συνέβη αυτό κι αυτό δηλώνοντας ότι δεν είναι πλέον μουσουλμάνος, ούτε αυτός ούτε η οικογένεια του...» το θαύμα αυτό τάραξε τις αραβικές μουσουλμανικές χώρες και όλη τη Μέση Ανατολή, δημιούργησε σάλο και φοβερή έκπληξη. Ωστόσο, επιχειρήθηκε από Ισλαμιστές θρησκευτικούς ηγέτες να αμφισβητηθεί και να υποβαθμιστεί, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος μαζικής επιστροφής των μουσουλμάνων στην Ορθόδοξη Εκκλησία του ζώντος Χριστού.

‘‘Ζει Κύριος ο Θεός ημών,
ο Θεός των Δυνάμεων’’

Γράφει: ο Αγιοταφίτης Ιγνάτιος ηγούμενος της Ιεράς Μονής των Ποιμένων Μπετσαχούρ.

ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

« Ὁ Κύριος ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς,
ἵνα πέμψῃ τὸν Παράκλητον τῶ κόσμω,
οἱ οὐρανοὶ ἡτοίμασαν τὸν θρόνον αὐτοῦ,
νεφέλαι τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ,
Ἄγγελοι θαυμάζουσιν,
ἄνθρωπον ὁρῶντες ὑπεράνω αὐτῶν,
ὁ Πατὴρ ἐκδέχεται, ὃν ἐν κόλποις ἔχει συναϊδιον,
Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον κελεύει πᾶσι τοὶς Ἀγγέλοις αὐτοῦ,
Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἡμῶν,
Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χείρας.
ὅτι ἀνέβη Χριστός, ὅπου ἣν τὸ πρότερον».

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν εγκατέλειψε αμέσως τον κόσμο, αλλά συνέχισε για σαράντα ημέρες να εμφανίζεται στους μαθητές Του (Πράξ.1,3). Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του προς αυτούς είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Έπρεπε οι πρώην δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να βιώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους και να αποβάλλουν κάθε δισταγμό και ψήγμα απιστίας για Εκείνον.

Την τεσσαρακοστή λοιπόν ημέρα, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Κύριος τους μαθητές του «εξήγαγε έξω έως τη Βηθανία», στο όρος των Έλαιών όπου συνήθως προσηύχετο. «Και αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε». (Λουκά 24,50) και «ευλογώντας τους, εχωρίσθηκε απ' αυτούς και εφέρετο πρός τα πάνω, στον ουρανό» μέχρι που τον έχασαν από τα μάτια τους. Και μετά αφού Τον προσκύνησαν επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με χαρά μεγάλη και έμεναν συνεχώς στο ναό υμνολογώντας και δοξολογώντας το Θεό.

Ο ευαγγελιστής Μάρκος, περιγράφοντας πιο λακωνικά το θαυμαστό και συνάμα συγκινητικό γεγονός, αναφέρει πως μετά από την ρητή αποστολή των μαθητών σε ολόκληρο τον κόσμο κηρύττοντας και βαπτίζοντας τα έθνη, «ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού. Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων» (Μαρκ.16,19-20).

Αυτή η ευλογία είναι πια η αρχή της Πεντηκοστής. Ο Κύριος ανέρχεται για να μας στείλει το παράκλητο Πνεύμα, όπως λέγει το τροπάριο της εορτής: «Ανυψώθηκες στη δόξα, Χριστέ Θεέ μας, αφού χαροποίησες τους μαθητές σου με την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος και βεβαιώθηκαν από την ευλογία σου».

Η Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα το θριαμβευτικό πέρας της επί γης παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ανελήφθη εν δόξη» για να επιβεβαιώσει την θεία ιδιότητά Του στους παριστάμενους μαθητές Του. Για να τους στηρίξει περισσότερο στον τιτάνιο πραγματικά αγώνα, που Εκείνος τους ανάθεσε, δηλαδή τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του για το ανθρώπινο γένος.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανήλθε στους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. Μπορεί να κάθισε στα δεξιά του Θεού στους ένδοξους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της δημιουργίας. Άφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της σωτηρίας όλων των ανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του σώματός Του είναι ο Θεός Παράκλητος, «το Πνεύμα της αλήθείας» (Ιωάν. 15,26), ο Οποίος επεδήμησε κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής σε αυτό, για να παραμείνει ως τη συντέλεια του κόσμου.

Η σωτηρία συντελείται με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του: «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20).

Απολυτίκιον Ἦχος δ'

«Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν,
χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς,
τὴ ἐπαγγελία τοῦ ἁγίου Πνεύματος,
βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας,
ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ,
ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου».


«Ο ίδιος ο Κύριος λέει: «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω ... και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν» (Ιωάν. 14,16). Έτσι η Ανάληψη του Χριστού είναι η κατ' εξοχήν επίκληση, γιατί είναι θεία• ο Υιός παρακαλεί τον Πατέρα να στείλη το Άγιο Πνεύμα και, εις απάντηση αυτής της παρακλήσεως, ο Πατήρ στέλνει το Πνεύμα και πραγματοποιεί την Πεντηκοστή. Η ολοκληρωμένη αυτή θεώρηση των οικονομιών δεν ελαττώνει καθόλου τον κεντρικό χαρακτήρα του απολυτρωτικού έργου του Χριστού, της θυσίας του Αμνού, αλλά προσδιορίζει την προοδευτική τάξη των γεγονότων και δείχνει τον Υιό και το Πνεύμα, καθένα ιδιαίτερα στην προσωπική Του μεγαλοπρέπεια και διάσταση, καθένα στην υπηρεσία του άλλου σε μια αμοιβαία λειτουργία που συμπίπτει με τη Βασιλεία του Πατρός».

Paul Evdokimov

Η σάρκα, εχθρός της ψυχής

Γνώριζε ότι σφοδροί λογισμοί και σαρκικοί πειρασμοί θα σε πολεμούν, για να μολύνουν το σώμα μου και την ψυχή σου. Για να νικήσεις το πάθος αυτό πρέπει ν’ αποφεύγεις συστηματικά τις κοσμικές συναναστροφές. Μη ξεχνάς ότι η φύση μας έχει μέσα της την ορμή για τεκνογονία, που φουντώνει από την απρόσεκτη συμπεριφορά μας με τις γυναίκες.

Άλλη ζημιά προκαλούν στην ψυχή οι πειρασμοί που έρχονται από πράγματα που βρίσκονται μακριά μας, και άλλη, πολύ σοβαρότερη βλάβη, προξενούν στην ψυχή μας οι λογισμοί που μας έρχονται όταν ο πειρασμός είναι κοντά μας. Όταν η φωτιά είναι μακριά δε μας βλάπτει πολύ, όταν όμως είναι κοντά, τότε η ζημιά είναι σίγουρη. Όπως το λάδι τρέφει το φως του λυχναριού, έτσι και οι σαρκικές επιθυμίες τρέφουν τα πάθη. Για να κρατήσουμε το σώμα μας καθαρό από τους σαρκικούς μολυσμούς, πρέπει να προσέχουμε πολύ τα ερεθίσματα. Γιατί δε βλάπτει η ροπή για την τεκνογονία, που έβαλε ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά η εκτροπή. Τη ροπή όμως αυτή ο άνθρωπος πρέπει να τη δαμάζει και να την οδηγεί στο καλό. Γιατί αν αφήσει τον εαυτό του χωρίς χαλινάρι, τότε θα καταντήσει χειρότερος κι από τα άλογα ζώα. Ο Θεός τα έκανε όλα «καλά λίαν», αλλά ο άνθρωπος ξέφυγε από το σωστό δρόμο και άφησε το σώμα του ελεύθερο να ικανοποιείται όπως εκείνο θέλει, και όχι όπως προστάζει το θέλημα του Θεού.

Οι φυσικές κινήσεις του σώματος δεν πρέπει να μας βγάζουν από το σωστό δρόμο ούτε να μας εμποδίζουν στη σωφροσύνη. Τα ποτά, τα πολλά φαγητά και η απρόσεκτη συναναστροφή με γυναίκες ανάβουν τη φλόγα των κακών επιθυμιών και το σώμα αγριεύει, χάνοντας τη φυσική του ημερότητα και απλότητα.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι με την άσκηση και την προσευχή έχουμε φτάσει σε υψηλά μέτρα αρετής. Τότε ακριβώς επιτρέπει ο Θεός τους σαρκικούς πειρασμούς για να ταπεινωθούμε. Χρειάζεται βία, γιατί η σάρκα δεν υποτάσσεται εύκολα. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου θα νικήσουμε. Ο κόπος και ο αγώνας μας, ο σκληρός και δύσκολος, θα αμειφθεί από τον Θεό. Οι θλίψεις και οι στεναχώριες θανατώνουν τα σαρκικά πάθη.

Το σώμα μας, όπως και η ψυχή μας, δεν είναι αμαρτωλά, αλλά οι κακές επιθυμίες και οι σαρκικοί μολυσμοί τα μολύνουν. Η άσκηση, η ταλαιπωρία του σώματος και η προσευχή βοηθούν στην πνευματική ανύψωση.

Όταν περιφρονούμε τις θλίψεις και τις στεναχώριες, που επιτρέπει ο Θεός για την τελειοποίησή μας, είναι σαν να περιφρονούμε τις εντολές του Θεού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αρετή ανθίζει μέσα μας σαν λουλούδι μόνο με τις θλίψεις και τους σωματικούς κόπους. Όσο περισσότερο αγαπάμε την ανάπαυση, τόσο περισσότερο δίνουμε τόπο στα πάθη. Γιατί, όταν ταλαιπωρείται το σώμα με κόπους και με θλίψεις, οι πονηροί λογισμοί υποχωρούν. Όταν ο άνθρωπος θυμάται τις αμαρτίες του και μετανοεί γι’ αυτές, τότε ο Θεός προνοεί γι’ αυτόν και του αυξάνει την αρετή. Όσο περισσότερο κανείς βιάζει τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ο Θεός τον ευλογεί, χαρίζοντας σ’ αυτόν τη χαρά της αρετής. Κάθε χαρά, που δεν προέρχεται από την αρετή, τροφοδοτεί τα πάθη της σάρκας.

«Πολλές φορές το σώμα μας, φοβούμενο τους πειρασμούς, γίνεται φίλος της αμαρτίας». Αυτά τα λόγια είπε ένας από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Αυτός λοιπόν που επιθυμεί να κατοικήσει μέσα του ο Κύριος, πρέπει να βιάζει το σώμα του, να εργάζεται τις εντολές του Θεού και να φυλάει την ψυχή του από τα έργα της σάρκας. Το Πνεύμα το Άγιο δεν κατοικεί στο σώμα που αναπαύεται στις σαρκικές επιθυμίες. Όταν το σώμα εξασθενήσει με τη νηστεία και την προσευχή, τότε δυναμώνεται η ψυχή. Συνηθίζει δε το σώμα να παρακαλεί την ψυχή για ανάπαυση, γιατί η ανάπαυση είναι η τροφή του. Όταν δεν τροφοδοτείται το σώμα με τη χαυνότητα και την πολλή ανάπαυση, τότε υποχωρεί και νικιέται. Γι’ αυτό έρχεται και παρακαλεί: «Άφησέ με λίγο να ξεκουρασθώ και να συνέλθω». Και αυτό το κάνει μέχρις ότου αναλάβει τις δυνάμεις του. Ύστερα επιτίθεται στην ψυχή με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Τις ύπουλες λοιπόν παρακλήσεις του σώματος δε θα τις υπολογίσουμε. Εμείς θα πολιτευθούμε όπως θέλει ο Θεός. Και μέσα στον κόσμο μπορεί ν’ αποκτήσει κανείς την αρετή, αρκεί ν’ αγωνίζεται εναντίον των εφάμαρτων απαιτήσεων του σώματος.

Όταν το σώμα αποκάμει από τους πειρασμούς και ζητεί ν’ απαλλαγεί, εσύ να του πεις: «Εσύ την ακαθαρσία και την αισχρή ζωή επιθυμείς». Αν όμως σου αντιτάξει ότι είναι μεγάλη αμαρτία να φονεύει κανείς το σώμα του, εσύ θα το αντικρούσεις με το επιχείρημα ότι δε φονεύω εσένα (το σώμα), αλλά τις κακές και πονηρές επιθυμίες που φωλιάζουν μέσα σου. Θα λες στο σώμα: «Εγώ σκοτώνω την ακάθαρτη ζωή που βδελύσσεται ο Κύριος, κι όχι εσένα που είσαι δώρο του Θεού».

Καλύτερα να πεθάνουμε παρά να χωριστούμε από το Θεό μας, που μας χαρίζει τόσα δώρα, και προπαντός την καθαρότητα της ψυχής και τη σωφροσύνη. Τι να την κάνει κανείς τη ζωή, όταν είναι μακριά από το Θεό; Χίλιες φορές να υπομείνει τις ταλαιπωρίες του σώματος, παρά να υποχωρήσει στις παράνομες και αμαρτωλές επιθυμίες του.

Ποια θα είναι η ωφέλειά μας, αν ζήσουμε τη ζωή αυτή μακριά από το Θεό, χωρίς την ελπίδα της αιώνιας ευτυχίας;

Λοιπόν, υπομονή στους πειρασμούς και προσευχή στο Χριστό να μας ενισχύει στον αγώνα μας, μέχρις ότου φτάσουμε στη νίκη.

από το βιβλίο Η άσκηση στη ζωή μας, Ιερά Μονή Παρακλήτου

Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΔΙΑΚΟΝΟΣ

ιστορία από το γεροντικό για το χάρισμα της μετάνοιας

Σ’ ένα κοινόβιο της Αιγύπτου ζούσε κάποιος ενάρετος διάκονος. Κάποτε ζήτησε άσυλο εκεί ένας άρχοντας, πολιτικός φυγάς, με την οικογένειά του. Ο διάβολος λοιπόν τα έφερε έτσι που να πέσει σε αμαρτία ο διάκονος με μια από τις νεαρές φιλοξενούμενες αρχοντοπούλες. Το κακό δεν άργησε να φανερωθεί και να σκανδαλίσει πολλές συνειδήσεις.

Ο φταίχτης όμως μετανόησε ευθύς. Πήγε χωρίς χρονοτριβή σ’ ένα γείτονά του ερημίτη και με συντριβή εξομολογήθηκε την αμαρτία του. Ο γέροντας είχε μια κρύπτη στο εσωτερικό της καλύβας του και ο διάκονος το γνώριζε. Τον παρακάλεσε λοιπόν να του την παραχωρήσει. Ήθελε να ταφή μέσα ζωντανός και να κλαίει μέχρι να τον βρει ο θάνατος!

Έτσι και έγινε. Ο αμαρτωλός κλείστηκε στον σκοτεινό του τάφο. Ο γέροντας κάθε βράδυ έριχνε λίγο ψωμί από ένα μικρό άνοιγμα..

Πέρασαν χρόνια. Οι άνθρωποι έχασαν τα ίχνη του διακόνου. Σταμάτησαν με τον καιρό να σχολιάζουν το σκάνδαλο. Στο τέλος το λησμόνησαν.

Μια εποχή ο Νείλος κρατούσε με πείσμα το νερά του χαμηλά. Δεν φούσκωνε να ποτίσει τη διψασμένη από το λιοπύρι αιγυπτιακή πεδιάδα. Τα χωράφια χλόμιασαν. Τα σπαρτά καταστρέφονταν σιγά – σιγά, προμήνυμα μεγάλης δυστυχίας. Απελπισμένοι οι άνθρωποι έτρεχαν στα μοναστήρια και στις εκκλησίες για προσευχές και λιτανείες. Μάταια όμως. Τα νερά του ποταμού δεν ανέβαιναν με κανένα τρόπο.

Τέλος, ο επίσκοπος μιας επαρχίας, ένας άγιος άνθρωπος, που έκανε πολλή προσευχή για τη δυστυχία του κόσμου, άκουσε φωνή στον ύπνο του να του λέει πως, αν δεν προσευχηθεί ο διάκονος που είναι κρυμμένος στην καλύβα του τάδε γέροντα, το νερό δεν ανεβαίνει!

Την άλλη μέρα ο ευσεβής επίσκοπος με όλο τον κλήρο του και πολύ λαό πήγε στην καλύβα του γέροντα και έβγαλε δια της βίας τον διάκονο από την κρυψώνα του. Τον ανάγκασε να προσευχηθεί.

Μόλις εκείνος ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και ψιθύρισε λίγα θερμά λόγια προσευχής, ο Νείλος πλημμύρισε και πότισε τα διψασμένα χωράφια.

Οι άνθρωποι που προηγουμένως είχαν σκανδαλιστεί με το σφάλμα του, βλέποντας τώρα την παρρησία που είχε αποκτήσει με την καλή του μετάνοια, τον ευλαβήθηκαν και δόξασαν το Θεό.

Από το Γεροντικό